Hafta Sonu, Jean-Luc Godard’ın en vahşi ve en karışık filmi olabilir ki bu da önemli bir şey. Ancak Hafta Sonu, her şeyin ötesinde, yönetmenin en cüretkar filmi. Bu filmde her şey olabilir: Sıradan bir telefon konuşması absürd bir biçimde hoş bir müzik parçasına dönüşür, kahramanlarımız ormanda masal karakterleriyle karşılaşır ve baş karakterler gerçekten her an tüyler ürpertici sonlarla karşı karşıya gelirler. Godard’ın bir epizottan bir başka tuhaf epizota geçme kararı, cesurca ve son derece etkiliydi. Her tür ve renkten radikal yönetmen, bu anlamda Hafta Sonu’na çok şey borçlu. Ancak "radikal" yaftası bu film için biraz uygunsuz; çünkü bu tür bir niteleme, korkunç bir siyasileştirme ve mizahi yoksunluk anlamına gelir. Oysa geriye kalan diğer tüm unsurlar, Hafta Sonu’nun bu problemleri yaşamamasını sağlar.

Anne ve Jean-Louis, bir pazar günü çocukları sayesinde tanışırlar. İkisi de duldur ve hayatlarında kimi ‘boşluklar’ vardır.

Film Korsika'da geçer. Orta yaşlı, eşi ve çocuguyla birlikte hayat süren bir oda hizmetçisi olan Helen, bir gün bir çiftin satranç oynamasını izler ve bu satranç tutkusu hayatını degiştirecektir.

Bu Fellini versiyonu değil.

Lucas yeni bir bilgisayar dili icat etti ama aynı zamanda o sırasında yavaş yavaş hafızasını kaybediyor onun garip terminal hastalık hakkında bilgilendirildi. Kısa bir süre sonra tuhaf bir seyahat gösterisi bir araç olarak hareket Blanche karşılamaktadır. Ölen Lucas birkaç gün ve gece birlikte geçirmek deniz tesisi onu takip eder.

Efsanevi model, sanatçı, müzisyen Zouzou’nun Mary Magdalene’yi, Fransız oyuncu Pierre Clémenti’nin İsa’yı oynadığı, yönetmenin kendisinin de yanlış yola sapmış bir havari olarak yer aldığı İncil’le ilgili serbest bir alegori.